Verjaardag

In een zespersoonshuishouden als de onze is er regelmatig iemand jarig. Dat is erg gezellig als je van verjaardagen houdt en minder als je er niet zo van bent. Ik zelf hoor bij de laatste categorie. Druk zijn met boodschappen en de bediening om op het hoogtepunt zelf de visite in en uit te laten, zonder ze echt gesproken te hebben, is niet mijn ding.
Zeker mijn eigen verjaardag laat ik graag ongemerkt voorbij gaan, maar dat durf ik niet. De kinderen verheugen zich er op en ook de familie verwacht in ieder geval een koffiemomentje. Het kost meer energie uit te leggen dat het feest niet doorgaat, dan door de zure appel heen te bijten, dus kiest dit watje voor het laatste.

De verjaardagen van de kinderen vieren we wel uitgebreid, met slingers, taart, ontbijt op bed en cadeautjes. Voor een kind is jarig zijn een groot feest, dus dat maken we er met liefde van. De hele organisatie erom heen, van kinderfeestje tot traktatie, kan mij dan weer gestolen worden. Want met oud Hollandse spelletjes thuis en een broodje knakworst, kun je tegenwoordig niet meer aankomen.
Misschien moet ik dat ook helemaal niet willen met een groep uitgelaten jongens, want het effect is gelijk aan een bom laten ontploffen in de woonkamer. Tegenwoordig wordt er bovendien nogal uitgepakt met een kinderfeestje. Een attractiepark of dierentuin is heel gewoon. Leuk natuurlijk, maar wel prijzig en bovendien is het dagvullend. Persoonlijk vind ik een kinderfeestje van een uur of vier echt lang genoeg. De vriendjes en de jarige zeker maken er vaak zo’n beestenboel van, dat het niet eens opvalt als ik ze in de dierentuin achterlaat.

De traktatie op school is een verhaal apart. De moedermaffia heeft de lat erg hoog gelegd. Als kind sta je al snel voor schut, als er thuis niet een heel planetenstelsel in elkaar is geknutseld. Even voor de goede orde, de moedermaffia bestaat uit moeders die hun leven wijden aan hun kinderen. Dat vind ik bewonderenswaardig. Alleen jammer dat zij hun, voor mij onhaalbare, norm tot standaard verheffen.  Deze moeders zijn in alles goed en doen aan elke schoolactiviteit mee. Ze zijn op de hoogte van de laatste roddels, of helpen ze eigenhandig de wereld in. Mijn zoon heeft pech, want ik ben alles behalve creatief. Ik haal van tevoren prachtig knutselmateriaal in huis en zit uren te zwoegen, maar het eindigt altijd in abstracte kunst. Ik was afgelopen jaar heel gelukkig toen mijn zoon op chips wilde trakteren. Ik mocht de versieringen achterwege laten, want daar voelt hij zich te oud voor. Chips in een boodschappenkrat en klaar. Een trieste vertoning in de ogen van de moedermaffia.

Overigens zijn deze moeders lang niet zo kritisch naar vaders die zich over de traktatie van hun kind hebben ontfermd. Zeker niet als het een leuke gescheiden vader is. Dan vinden de dames het al geweldig dat de vader überhaupt aan de traktatie heeft gedacht. Dat het ook nog gelukt is de muffins niet te laten verbranden, is helemaal een opsteker waard! Sommige leden van de moedermaffia zijn ook gescheiden en zij hopen stiekem volgend jaar zijn muffins te mogen bakken. Overigens is de traktatie zelden gebakken door de vader zelf, maar door zijn zus of moeder, weet ik uit betrouwbare bron.
Eindelijk iets wat ik wel weet, maar de moedermaffia niet.
Gelukkig kan ik heel goed geheimen bewaren!