Gisteravond besloten mijn man en ik dat het hoog tijd was om onze omvangrijke heg te snoeien. De taakverdeling werd snel duidelijk. Hij ging met de elektrische heggenschaar tekeer en ik mocht er achteraan met de hark en de container om het blad op te ruimen, verschil moet er wezen. Al snel kwamen er een paar buurmannen langs om een praatje te maken en een getekende intentieverklaring in de brievenbus doen. Nu is dit in de meeste buurten niet gebruikelijk, vaker gaat het om een geboortekaartje of de uitnodiging voor een feestje, dus ik zal even uitleggen hoe dit zo komt.
Wij wonen in een kindvriendelijke wijk en hebben naast onze privétuin een gezamenlijke binnentuin, eigendom van de 19 omwonenden. Enige tijd geleden ontstond het plan om de gemeenschappelijke tuin te verkleinen ten gunste van ieders privé tuin. Veel buren waren enthousiast en zo werd er een projectgroep opgericht waar mijn man samen met een aantal buurmannen zitting in nam. De heren begonnen met een serieuze kick-off bij ons op het terras met goede ideeën en nog betere whisky, waardoor het aantal creatieve ideeën per glas toenam.
Belangrijke voorwaarde om de plannen te kunnen realiseren, is dat alle 19 omwonenden het eens moeten zijn met de opdeling van de gemeenschappelijke tuin. Wanneer dit niet het geval is, gaat het feest niet door. De projectleden zagen dit niet als een onoverkomelijk obstakel. Zij gingen vol goede moed in gesprek met alle betrokkenen om wensen te inventariseren, tegengestelde belangen te verenigen en de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Daarna kon toestemming worden gehaald bij de gemeente. Tenslotte zou alles bij de notaris worden vastgelegd en leefde iedereen nog lang en gelukkig met zijn grotere privé tuin.
Helaas is het tot nu toe zeker geen sprookje maar een grote soap. Het project van de opdeling binnentuin duurt inmiddels vier jaar (!). Goede Tijden Slechte Tijden kan alleen maar dromen van de scenes die dit heeft opgeleverd. Met grote verbazing heb ik het allemaal mogen aanschouwen. Weliswaar vanaf de zijlijn, want de mannelijke hoofdrol is weggelegd voor mijn eigen man die als een soort Rijdende Rechter probeert alle omwonenden in harmonie over de eindstreep te krijgen. Ik vind dat hij een Oscar verdiend en heb grote bewondering voor zijn volharding en geduld. Dat laatste is zeker niet mijn sterkte kant. Ik heb mij daarom tijdens de vele, soms hoogoplopende, vergaderingen aan onze eettafel, vooral gericht op koffie schenken en mij gewillig terugtrekken.
De eerste intentieverklaringen zijn inmiddels binnen en we naderen de cliffhanger.
Wordt het dan toch nog een sprookje?