Pas geleden ging ik gezellig met een vriendin naar de theatervoorstelling Wigwam van Youp van ’t Hek. Een leuk voorstelling met veel humor, serieuze nadenkers en momenten van bezinning. Gelukkig zaten wij veilig op het balkon en niet op de eerste rij, want dan ben je bij Youp geheid aan de beurt!
Terugkomende thema’s tijdens een avond met Youp zijn ondermeer relaties en seks. Zo vroeg hij aan een dame op de eerste rij of zij de triologie ‘Vijftig tinten grijs’ had gelezen. Als Youp het mij had gevraagd zou ik keihard liegen, maar deze dame was goudeerlijk en zei giechelend: ‘ja, Youp!’. Hét startsein voor onze gastheer om volledig los te gaan. Een aantal geweldige grappen over tuigjes, tepelklemmen en andere erotische hulpmiddelen volgden elkaar in sneltreinvaart op. Wij genoten en hadden na de voorstelling meer dan genoeg te bespreken in de kroeg.
Want natuurlijk hebben ook wij ‘Vijftig tinten’ gelezen! Niet omdat wij dromen van een seksleven met buttplugs, zwepen en katrollen, maar uit pure nieuwsgierigheid! ‘Vijftig tinten’ werd destijds gelanceerd als hét stoute vrouwenboek, overgewaaid uit Amerika, een echte hype. De auteur, ook een vrouw, schrijft onder de naam E.L. James. Ik snap het wel, maar vind het ook wel een beetje slap. Als je zo’n uitgesproken boek schrijft, vind ik het een gemiste kans om met initialen te werken, maar E.L. heeft daar vast haar reden voor. In ieder geval was mijn interesse gewekt en kocht ik het veelbesproken boek. Toentertijd nog wel een beetje taboe. Ik weet nog dat ik in de rij voor de kassa stuitte op gefluister en veel betekende blikken, van vooral dames, die met een mengeling van afkeur en jaloezie keken naar deze verdorven vrouw met dát boek in haar hand.
Eenmaal thuis ben ik direct gaan lezen. Inderdaad, de eerste hoofdstukken met opwinding en rode wangen, maar na verloop van tijd werd ik er wat melig van. Het boek werd een hit, dus ik las nog even door om er zeker van te zijn dat ik het begrepen had.
E.L. schreef namelijk ook nog deel 2 en 3. Als klap op de vuurpijl schreef Ellie Flynn voor de echte diehards het doe-het-zelf-boek ‘Vijftig tinten thuis’. Met puur doorzettingsvermogen heb ik deel 2 ook gelezen, vooral omdat ik wilde weten hoe het verder zou gaan met de getraumatiseerde Christian en zijn Ana. Ik begon de seksscènes wel steeds vaker over te slaan, want deze werken nogal vertragend in de rode draad van het verhaal, als die er al is. In deel 3 ben ik blijven steken, want ik merk dat verzadiging en onbegrip bij mij de overhand krijgen. In plaats van zich te richten op het opsporen van de gestoorde psychopaat die hun leven bedreigt, zijn ze drie keer per dag in de weer met voorbinddildo’s, vibrerende eieren en handboeien. “Stel even je prioriteiten, Chris en Ana!”
“Ligt het nou aan ons?”, vraag ik mijn vriendin vertwijfeld? “Zij wij nu van die saaie mutsen, dat wij niet opgewonden raken bij het idee van een stroomstootje in ons achterste?”, vraag ik haar. “Praat voor jezelf”, zegt mijn vriendin met een neutraal gezicht, “ik doe héle wilde dingen in bed; ik heb ooit een triootje gedaan!” “Echt?”, reageer ik verbluft, ik ben onder de indruk. “Wat staat er nog meer op je verlanglijstje?”, vraag ik haar geïntrigeerd. Ze buigt samenzweerderig naar mij toe en fluistert: “Een keer met een vrouw lijkt me ook wel spannend, jou dan?” Ik verslik mij bijna in mijn wijn en laat het even bezinken. “Ik weet het niet”, zeg ik eerlijk, “Ik word er niet echt warm van, het lijkt mij een beetje hockey zonder stick.” Mijn vriendin schiet in de lach en bestelt nog twee glazen wijn. De ober, een echte womanizer, brengt de wijn en knipoogt naar ons. “Zo, dames”, zegt hij, “dat ziet er gezellig uit, maar zou het niet nog leuker zijn met een man erbij?” “Nee hoor”, zeg ik adrem, “wij redden ons prima zonder.”
“Huh”, zegt mijn vriendin, “ jij verandert ook snel van gedachten!”