Er schijnen grofweg twee typen vrouwen te zijn, een mannenvrouw en een vrouwenvrouw.
Na wat wikken en wegen kom ik tot de conclusie dat ik een mannenvrouw ben. Hiermee bedoel ik niet mijn seksuele voorkeur, hoewel die inderdaad naar mannen uitgaat. Het betekent ook niet dat ik graag handje druk, de afstandsbediening claim of maar één ding tegelijk kan. Nee, het gaat over wie er in mijn leven het meest bepalend zijn en bij wie ik mij het prettigst voel, mannen of vrouwen.
Dat is in mijn geval niet heel uitgesproken. Ik ga graag op stap met vriendinnen en vroeger was ik een echt meisje, een poppenkind met veel roze. Nog steeds ben ik in alles vrouwelijk. Zo draag ik het liefst rokjes en hoge hakken. Als je mij in een spijkerbroek met gympen ziet dan is er een noodzaak, zoals een survival of een verhuizing. Ik heb bovendien een schoenencollectie waar Zalando jaloers op is en huil al bij een Disneyfilm, dus waarom dan toch een mannenvrouw?
Enerzijds omdat mannen mijn leven het meest beïnvloed hebben. Mijn vader, mijn broer en alle andere mannen die op mijn pad kwamen, zorgden voor uiteenlopende ervaringen. Zo werkte ik 7 jaar in een team met alleen mannelijke collega’s. Ze waren vaak ongenuanceerd en dubbelzinnig, maar ook innemend en oprecht. We werken al lang niet meer samen, maar voor een luisterend oor met ongezouten feedback kan ik nog steeds bij ze terecht. Vriendschappen met mannen zijn anders dan met vrouwen. Waar vrouwen elkaar vinden in de emotie, geven mannen het rationele tegengas. Dat is niet leuker of makkelijker, wel effectiever. Ook thuis zorgt mijn gezin met vijf mannen ervoor, dat ik hun taal steeds beter spreek.
Anderzijds voel ik mij bij mannen meer op mijn gemak, hoewel natuurlijk de persoon bepalend is. Mannen zijn rechtdoorzee, ongecompliceerd en nuchter. Een man vindt je al aardig als je geen onzin uitkraamt en tegen een grapje kunt. Als mannen onenigheid hebben, schelden ze elkaar uit, lossen het op en drinken een biertje. Dat gaat bij vrouwen heel anders!
Vrouwen zijn intuïtief en bespreken problemen om de band te verstevigen, niet om een oplossing te vinden. Op zoek naar erkenning kunnen ze elkaar op uiterlijkheden of toonzetting al afwijzen. Vrouwen richten zich op de relatie en communiceren omslachtig, om conflicten te vermijden. Als echte vrouw weet ik dat dit averecht werkt. Vrouwen praten makkelijker over elkaar, dan met elkaar. Als het al tot een confrontatie komt, wordt het heftig, met veel oude koeien en hoogoplopende emoties. Zelfs als duelerende dames afspreken de strijdbijl te begraven, kan er zomaar een hoofd op het hakblok eindigen!
Eigenlijk best een geruststelling dat ik een mannenvrouw ben!