Voor mij staat de eerste keer voor een spannend avontuur met een mix van opwinding en zenuwen, vanwege het open einde. Succes is natuurlijk niet verzekerd, want eerste keren zijn er in allerlei soorten en maten. Afhankelijk van de categorie is de afloop óf geweldig, óf deprimerend of ergens daar tussenin. Ook mijn eerste keren waren niet allemaal even geslaagd, maar wel stuk voor stuk gedenkwaardig.
Eens maar nooit weer
Hieronder vallen de ervaringen, waar ik het liefst nooit meer aan denk. Zoals het moment waarop ik langs de lijn van het voetbalveld ontdekte dat ik na het toiletbezoek mijn rok bij mijn panty had ingestopt. Blijkbaar had het publiek op de tribune achter mij dit al eerder in de gaten, héél gênant. Of de keer dat ik tijdens een romantisch etentje bij kaarslicht een onuitwisbare indruk op mijn date wilde maken. Dat is gelukt, want toen ik mijn krullen uitdagend over mijn schouder zwaaide, raakte mijn haar de kaars en vatte vlam. Ook mijn eerste dansles was tenenkrommend. Eerst hopen dat ik überhaupt werd gekozen door een leuke jongen en niet als laatste overbleef. Toen dat gelukt was, kon de dans beginnen. Zonder elkaar aan te kijken en met zijn zweterige handen in de mijne, herhaalden we de hele les dezelfde danspas van de Quick step. Achter, terug, één en twee. Mijn dansles ging ook niet van nature over naar de categorie ‘oefening baart kunst’.
Oefening baart kunst
Veel eerste keren worden beter door ervaring. Hoe vaker je iets doet, hoe leuker het wordt. Zo was mijn eerste zoen onwennig en bleek het niet handig te zijn om beiden met het hoofd dezelfde kant op te gaan. Die keer daarna wist ik dat en zo groeide de vaardigheid met elke belevenis. Al is koken nog steeds niet mijn sterkste kant, er brandt tegenwoordig nog maar weinig aan. Ook deed ik mijn eerste sollicitatiegesprek met rode wangen en gestotter, terwijl ik in mijn laatste gesprek verrassend ontspannen en overtuigend was. En de eerste keer dat ik alleen in de auto stapte, volgde ik nerveus precies het lesboekje. Nu rijd ik frank en vrij de wereld rond, bijna schadevrij en ook de verkeersboetes vallen erg mee.
Waarom ook al weer?
Deze categorie is mij op het lijf geschreven. Ik heb nogal wat spontane ingevingen gevolgd en mijzelf achteraf voor gek verklaard. Zo liet ik in een wilde bui mijn lange haar rigoureus afknippen, om vervolgens voor de spiegel in snikken uit te barsten. Ik had letterlijk spijt als haren op mijn hoofd. Het hielp ook niet dat ik mijn vriend was ‘vergeten’ voor te bereiden op mijn impulsieve besluit. Hij trok wit weg toen hij thuiskwam en zijn ‘nieuwe’ vriendin op de bank zag zitten. Ook leek het mij tijdens een vakantie in Maleisië een unieke ervaring om via touwbruggen tussen de hoge boomtoppen door te lopen. Eenmaal op de brug bleek deze in antieke staat te zijn, met hier en daar wat losse touwen en een hoop gekraak. Toen we met vier man op de brug stonden waarschuwde de gids ons, wat laat, dat de brug maximaal twee personen tegelijkertijd kon dragen. Ik durfde niet meer voor- of achteruit en het angstzweet liep mij over de rug! Hoe ik ooit weer op de vaste grond ben gekomen kan ik mij niet meer herinneren. Sindsdien heb ik al hoogtevrees op een keukentrapje.
Onvergetelijk!
Deze eerste keren staan garant voor een geweldige afloop. Zoals het halen van mijn rijbewijs, de aankoop van ons eerste huis en de geboorte van mijn kinderen. Ook schiet mij de citytrip aan Barcelona van vorig jaar te binnen. Mijn vriend en ik vlogen voor een lang weekend naar deze geweldige stad. We genoten van het mooie weer, de heerlijke tapas en de Catalaanse cultuur. Ook spraken we een uitstapje naar keuze af. Hij koos de bouwwerken van Gaudi, ik koos Camp Nou. Wat heb ik genoten van de rondleiding door het stadion, de foto’s van ‘onze Johan’, de kleedkamer inclusief jacuzzi en natuurlijk het heilige gras. De groene mat schitterde onder de Spaanse zon, maar was helaas te goed beveiligd om er overheen te rollen of er een grassprietje te plukken als souvenir. Het moment om afscheid te nemen van deze magische plek, zoveel meer dan alleen een stadion, brak veel te snel aan. ‘Tot de volgende keer!’ beloofde ik.
Geef een reactie