• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar

SandraBeij.nl

Blogger & Freelance Tekstschrijver

  • Home
  • Columns
  • Over Sandra Beij
  • Portfolio
  • Contact
Home > Columns

Columns

Jij bent echt wel raarder dan de gemiddelde moeder!

10 oktober 2018 door Sandra Beij 1 Reactie

Met vier puberzoons in huis word ik regelmatig geconfronteerd met de meest gedenkwaardige uitspraken over allerlei onderwerpen. Absoluut de moeite waard om op te schrijven en nog leuker om hier te delen!

School
Als puber breng je helaas veel tijd op school door en daar valt wel het een en ander over te zeggen.

“Mijn leraren zijn echt dom! Logisch dat ik er zo slecht voor sta.”

“De leraren zien mij niet staan. Ik ben al 2 keer afwezig gemeld, terwijl ik gewoon in de klas zat. Oke, ik had mijn oortjes in toen de presentielijst werd voorgelezen, maar dat is toch geen reden om mijn bestaan te ontkennen?”

“Een roman, is dat stoffelijk of onstoffelijk? Dat is toch gewoon dat genre dat jij altijd kijkt op Netflix, dus onstoffelijk?”

“Ik ga in het donker naar school, zit daar de hele dag weg te rotten en ga in het donker weer naar huis. Is dat nu mijn leven?!”

“Yes!! 4.3 voor wiskunde, hoogste van de klas! Goed van mij he!”

Meisjes
Veel belangrijker dan school zijn de meisjes en daar komt nogal wat bij kijken. Een paar gouden uitspraken:

“mijn verkering is uit..” (na 2 weken) “We zijn uit elkaar gegroeid.”

“Ik wil in iedere geval een mooie vriendin. Het liefst ook een slimme, maar als ze dat niet is, dan praat ik gewoon wat minder met haar.”

“Weet je wat ik irritant vind? Als je met een meisje afspreekt, dan neemt ze altijd haar lelijke vriendin mee. Waarom is dat?”

“Goed zoenen is best een ingewikkelde techniek, dus ik was daar zo op gefocust, dat ik vergeten ben in haar borsten te knijpen.”

Oma: “Heb je al verkering?”
“Nee hoor oma, daar begin ik niet aan, ik ben meer van de friends with benefits.”

Sport
Om de stress van school en vrouwen kwijt te raken wordt er gesport, maar ook dat is niet zonder frustratie.

“3-2 gewonnen, wel een paar opstootjes en ik moest eruit omdat ik de scheids feedback gaf. Dat sloeg echt nergens op, want wat ik zei was uit interesse.” (“Gast! Ben je blind ofzo?!“)

“We hadden proefles judo. Beetje 2 uur lang elkaar tegen de grond werken en je kapot zweten in zo’n stom pak, wat dom zeg!”

Ouders
Alsof het puberleven dan nog niet zwaar genoeg is, heb je ook nog te maken met ouders.

“Jij bent echt wel raarder dan de gemiddelde moeder hoor!”

“Dat was misschien zo toen jij jong was, in de pré historie, maar dat is nu heel anders.”

“Ik kan het je wel uitleggen, maar jij begrijpt me toch niet.”

“Gaan we dat eten? Het ziet er vies uit.
Ik hoop dat we er niet ziek van worden.
”

“Als jij niet zou opruimen, was ik nooit iets kwijt.”

“Staan jullie nou een beetje te zoenen in de keuken? Gatver, bejaardensex!”

Een ding is zeker, de pubertijd is enerverend, maar zeker niet saai.
Af en toe heb ik slapeloze nachten en ik kan ze regelmatig achter het behang plakken. Toch geniet ik vooral van de vanzelfsprekendheid, het vertrouwen en de openhartigheid waarmee zij hun belevingswereld met mij delen. Ik bof maar!

Categorie: Columns, Foto's

Wie reist, die blijft!

12 juni 2018 door Sandra Beij 2 Reacties

wie reist die blijftIk werk al 22 jaar bij dezelfde werkgever, een grote fusieorganisatie. Sinds 10 jaar ben ik leidinggevende. Dat was geen vooropgezet plan, het is zo gelopen. Mijn werkgever heeft ontwikkeling en mobiliteit hoog in het vaandel staan en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. De organisatie biedt legio mogelijkheden om in nieuwe functies en bedrijfsonderdelen te stappen. De eigen cultuur en taal van de bedrijfsonderdelen verrassen mij elke keer weer. Samen één bedrijf, maar onderling zo verschillend. Bovendien is de organisatie en de wereld erom heen voortdurend in verandering, waardoor de afwisseling en uitdaging blijft. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, voelt het als een grote reis.

Mijn reis begon in 1996 met als eerste bestemming een klein land met slechts 200 inwoners, gespecialiseerd in ICT. Op mijn bureau stonden een vaste computer, een telefoon, een asbak en een collage met vakantiefoto’s. Op de kast naast mij zwommen Ot en Sien in hun vissenkom, de goudvissen van de directiesecretaresse. Ik was onder andere verantwoordelijk voor de urenregistratie van projecten. Elke maandagochtend werd er een huizenhoge stapel kettingpapier bij mij afgeleverd. Ik moest controleren of iedereen zijn uren compleet en goed had ingevoerd in de overgrootmoeder van het moderne urenregistratiesysteem. We hadden een primitief intranet. Dat was toen heel vooruitstrevend, want er was nog geen internet. Ons mailprogramma was alleen geschikt voor intern gebruik en had de mogelijkheid om een bericht terug te halen. Dat kon alleen als de ontvanger het bericht nog niet had geopend. Op vrijdagmiddag speelden we daarmee Russisch roulette. Degene die een mail met dappere inhoud naar de directie stuurde en het langst durfde te wachten met het terughalen van het bericht, had gewonnen. De vrijdagmiddagborrel bestond uit bier, wijn en borrelnoten. Als de stemming er goed in zat, beet mijn toenmalige directeur, heupwiegend en met een Cubaanse sigaar in de mond, de spits af met limbodansen.

Na zeven mooie jaren en wat kleine reisjes in de binnenlanden pakte ik mijn rugzak en ging op weg naar een land waar de vlag van jurisprudentie wapperde. Ik kreeg een cultuurshock! Niks limbodansen en Russisch roulette, maar een zakelijk en hiërarchisch klimaat met als lokale lekkernij een keurslijf aan regels. We werkten in niet te doorgronden systemen en ik leerde daar een hele nieuwe bevolkingsgroep kennen: de klanten. Echte mensen van vlees en bloed met wie ik sprak over letselschade. Er ging een wereld voor mij open en deze ontmoeting is mijn mooiste aandenken uit die tijd.

Toen mijn reislust weer begon te kriebelen, koos ik als nieuwe bestemming een eiland dat zich bekommerde om zieke werknemers van bedrijven. Ik ontmoette daar een oude bekende, de klant. Het was een warm weerzien. Als leidinggevende kreeg ik een stam van oorspronkelijke en betrokken eilandbewoners onder mijn hoede. Ik maakte kennis met het relatiebeheersysteem ELVIS, vernoemd naar de legendarische zanger en acteur. ELVIS werd in 1977 ingevoerd binnen het bedrijf, het jaar van zijn overlijden. Het systeem was ‘the King of complexity’, waar men toen, tijdens mijn bezoek in 2009, al jaren afscheid van probeerde te nemen. In februari 2015 las ik op ons intranet: ‘ELVIS has finally left de building’. Het eiland bestond uit een wirwar van systemen en processen. Ik zag stapels papier langs de kant van de weg en de bevolking had grote weerstand bij de komst van flexibele plekken. Zij raakte haar vaste verblijfplaats kwijt en werd gedwongen tot een nomadenbestaan. Het eiland bracht mij mooie ontmoetingen, tradities en excursies. Toen ik alles gezien had, pakte ik mijn rugzak in en ging weer op reis. Ik had gehoord over een nieuwe, inspirerende plek op de grens van twee werelden, standaardisatie en maatwerk. Vol verwachting kwam ik aan op mijn nieuwe bestemming.

Ik trof een betrokken, kundig volk dat met grote veranderingen werd geconfronteerd. Een deel van de bevolking mocht ik hierin begeleiden. Ik zette mijn tentje op, leerde de taal en maakte mij de cultuur en gewoonten eigen. Lopend door de straten van dit bijzondere dorp zag ik veel werk in uitvoering. Er werd met hart en ziel gebouwd om bij te dragen aan een steeds sneller veranderend continent. Het volk standaardiseerde werkwijzen en processen zoveel mogelijk. De bevolking communiceerde vertrouwd, werkte digitaal en bouwde aan een verbetercultuur. De inwoners waren echte teamplayers, vooral binnen het eigen dorp. De samenwerking met de omringende dorpen verliep moeizaam. Veilig werken volgens procedures en werkinstructies was de werkcultuur. De keerzijde was dat de burgers niet werden uitgedaagd in initiatief en besluitvaardigheid. Tegelijkertijd werd het totale continent door natuurrampen geteisterd. De orkanen Innovatie en Verandering zorgde voor een blijvende bedreiging en er ontstond een economische crisis. Het was vijf voor twaalf en de hoogste tijd voor een nieuw regeerakkoord. Daarom stelden de dorpsraad een nieuw akkoord op om een vruchtbare bodem te creëren waar eigenaarschap en daadkracht konden groeien en bloeien. Er ontstond een dorp dat trots werd op volk en vaderland, een mooie basis voor samenwerkingsverbanden over het totale continent.

Na vijf jaar in dit boeiende dorp vertrok ik voor een excursie door een aantal aan elkaar geschakelde landen. Na deze excursie boekte ik mijn huidige verblijfplaats, een land dat zich met de bevoorrading van de omliggende landen bezig houdt. Gaandeweg leer ik de unieke taal en cultuur. Nog even en ik kan zonder plattegrond mijn weg vinden in dit bijzondere land.

In de afgelopen 10 jaar heb ik als leidinggevende al vele veranderingen met mijn teams doorgemaakt en er gloren er nog meer aan de horizon. Ik zie het steeds als een groepsreis waarbij ik de reisleider ben. Wij hebben dezelfde reis geboekt en willen veilig op onze bestemming aan komen. Samen reizen betekent dat we naar elkaar omkijken, als iemand wat achterblijft of ondersteund moet worden. Het betekent soms ook afscheid nemen van elkaar, omdat ervaringen onderweg onze individuele behoeften en dromen beïnvloeden. Als reisleider ben ik verantwoordelijk voor het gezelschap. Ik houd het reisdoel in de gaten en faciliteer de goede reisomstandigheden. Ik ga mijn reisgezelschap niet opdragen hout te zoeken om een schip te bouwen. Ik wil haar het verlangen naar de zee geven.

Categorie: Columns Tags: leidinggevende, organisatie, reis, verandering

Sprookje of Soap?

5 juni 2018 door Sandra Beij Reageer

Sprookje of Soap?Gisteravond besloten mijn man en ik dat het hoog tijd was om onze omvangrijke heg te snoeien. De taakverdeling werd snel duidelijk. Hij ging met de elektrische heggenschaar tekeer en ik mocht er achteraan met de hark en de container om het blad op te ruimen, verschil moet er wezen. Al snel kwamen er een paar buurmannen langs om een praatje te maken en een getekende intentieverklaring in de brievenbus doen. Nu is dit in de meeste buurten niet gebruikelijk, vaker gaat het om een geboortekaartje of de uitnodiging voor een feestje, dus ik zal even uitleggen hoe dit zo komt.

Wij wonen in een kindvriendelijke wijk en hebben naast onze privétuin een gezamenlijke binnentuin, eigendom van de 19 omwonenden. Enige tijd geleden ontstond het plan om de gemeenschappelijke tuin te verkleinen ten gunste van ieders privé tuin. Veel buren waren enthousiast en zo werd er een projectgroep opgericht waar mijn man samen met een aantal buurmannen zitting in nam. De heren begonnen met een serieuze kick-off bij ons op het terras met goede ideeën en nog betere whisky, waardoor het aantal creatieve ideeën per glas toenam.

Belangrijke voorwaarde om de plannen te kunnen realiseren, is dat alle 19 omwonenden het eens moeten zijn met de opdeling van de gemeenschappelijke tuin. Wanneer dit niet het geval is, gaat het feest niet door. De projectleden zagen dit niet als een onoverkomelijk obstakel. Zij gingen vol goede moed in gesprek met alle betrokkenen om wensen te inventariseren, tegengestelde belangen te verenigen en de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Daarna kon toestemming worden gehaald bij de gemeente. Tenslotte zou alles bij de notaris worden vastgelegd en leefde iedereen nog lang en gelukkig met zijn grotere privé tuin.

Helaas is het tot nu toe zeker geen sprookje maar een grote soap. Het project van de opdeling binnentuin duurt inmiddels vier jaar (!). Goede Tijden Slechte Tijden kan alleen maar dromen van de scenes die dit heeft opgeleverd. Met grote verbazing heb ik het allemaal mogen aanschouwen. Weliswaar vanaf de zijlijn, want de mannelijke hoofdrol is weggelegd voor mijn eigen man die als een soort Rijdende Rechter probeert alle omwonenden in harmonie over de eindstreep te krijgen. Ik vind dat hij een Oscar verdiend en heb grote bewondering voor zijn volharding en geduld. Dat laatste is zeker niet mijn sterkte kant. Ik heb mij daarom tijdens de vele, soms hoogoplopende, vergaderingen aan onze eettafel, vooral gericht op koffie schenken en mij gewillig terugtrekken.

De eerste intentieverklaringen zijn inmiddels binnen en we naderen de cliffhanger.
Wordt het dan toch nog een sprookje?

Categorie: Columns Tags: buren, rijdende rechter, soap, sprookje, tuin

Lyncen

9 februari 2015 door Sandra Beij 1 Reactie

LyncenOp mijn werk hebben wij een nieuwe manier van communiceren: wij ‘lyncen‘ samen. Lync is een soort Skype, maar dan voor zakelijk gebruik.
Voorheen chatte ik met mijn collega’s. Dat we elkaar niet konden zien of horen, was soms ideaal, maar meestal niet.  Vanaf nu zijn we met beeld en geluid verbonden en bovendien kunnen we over locaties heen vergaderen. Geen kostbare reistijd of file en presentaties houden via het gedeelde beeldscherm. Welkom in de moderne wereld, tot zover een top uitvinding!

Nu heeft elk voordeel zijn nadeel en dat geldt ook voor dit fenomeen. Voordat iedereen door heeft hoe deze geweldige techniek werkt, ben je wel even zoet. Daar zijn heel wat: ‘ik hoor je wel, maar ik zie je niet en andersom’ sessies aan vooraf gegaan. Maar uiteindelijk breekt het moment aan en zijn we ‘live’!  Vanaf dat moment is het er lekker op los fantaseren tijdens een chat hoe een onbekende collega eruit ziet, er niet meer bij. Ik kijk direct de realiteit in de ogen en dat laat weinig aan de verbeelding over. Ik zie niet alleen mijn collega’s, maar ook mijzelf vergaderen en dat is schrikken. Ik praat zo veel met mijn handen dat ik een prima weervrouw zou zijn! Lync zorgt voor de nodige leermomenten. Zo kan het gebeuren dat je als eerste deelnemer het gesprek in komt. Terwijl je wacht, buig je naar de camera om snel je gebit op lunchresten te checken en dan is daar ineens het hoofd van een grijnzende collega: ‘hallo!”

Voorheen kroop ik op een thuiswerkdag zo vanuit bed achter mijn laptop, in mijn badjas en met ontploft haar. Nu check ik eerst mijn agenda op lyncafspraken. Ook voor het gezin is het omschakelen. Bij de eerste lyncvergadering van mijn thuiswerkende collega, liep haar man in zijn onderbroek achter haar langs. Ik las dat nieuwslezers op het journaal alleen voor dát deel keurig gekleed zijn, dat zichtbaar is voor de kijker. In de zomer dragen zij een overhemd met stropdas en onder het bureau de korte broek met crocs. Ik sluit niet uit dat mijn mannelijke collega’s tijdens het thuis lyncen hetzelfde doen: boven de keukentafel zie ik  een zakelijk jasje en onder de tafel schuilt God weet wat. Probeer met die gedachte maar eens serieus te vergaderen!

Categorie: Columns

De eerste keer, in categorieën

11 september 2014 door Sandra Beij Reageer

De eerste keer, in categorieenVoor mij staat de eerste keer voor een spannend avontuur met een mix van opwinding en zenuwen, vanwege het open einde. Succes is natuurlijk niet verzekerd, want eerste keren zijn er in allerlei soorten en maten. Afhankelijk van de categorie is de afloop óf geweldig, óf deprimerend of ergens daar tussenin. Ook mijn eerste keren waren niet allemaal even geslaagd, maar wel stuk voor stuk gedenkwaardig. [Lees meer…] overDe eerste keer, in categorieën

Categorie: Columns

  • Ga naar pagina 1
  • Ga naar pagina 2
  • Ga naar pagina 3
  • Ga naar pagina 4
  • Ga naar Volgende pagina »

Primaire Sidebar

Over mij

Sandra Beij
Ik ben Sandra Beij, blogger en freelance tekstschrijver. Naast mijn werk als leidinggevende bij een zakelijke dienstverlener, schrijf ik columns en teksten in opdracht.
Sinds 2013 is een deel van mijn werk online te vinden op SandraBeij.nl. Ik ben geboren en getogen in Apeldoorn en woon sinds 2009 met mijn gezin in Deventer.

Recente berichten

  • Jij bent echt wel raarder dan de gemiddelde moeder!
    In Columns, Foto's
  • wie reist die blijftWie reist, die blijft!
    In Columns
  • Sprookje of Soap?Sprookje of Soap?
    In Columns
  • LyncenLyncen
    In Columns
  • De eerste keer, in categorieenDe eerste keer, in categorieën
    In Columns
  • Verjaardag
    In Columns
  • Mediamarkt
    In Columns
  • Werken aan je eigen ondernemerschap
    In Portfolio

Recente reacties

  • Sandra Beij op Wie reist, die blijft!
  • Erwin op Wie reist, die blijft!
  • Simone op Jij bent echt wel raarder dan de gemiddelde moeder!
  • Jaap Mol op Lyncen
  • Jaap Mol op Verjaardag

© 2023 · SandraBeij.nl · All rights reserved · Disclaimer · Copyright · Privacy · Realisatie: CoolComMotion